Cykl fotografii „Ojcowie” powstał jako kontynuacja projektu „Matki”, opowiadającego poprzez fotografie relacje i głęboką wieź matek z dziećmi niepełnosprawnymi intelektualnie. Ojcowie także zapragnęli takich zdjęć. Wychowanie niepełnosprawnych dzieci dla ich rodziców jest prawdziwym wyzwaniem, w którym są chwile niezwykle piękne, ale i niezwykle trudne i zarazem bolesne.
Mamy dzieci niepełnosprawnych opiekują się nimi znacznie dłużej niż dziećmi zdrowymi, a niekiedy są przy nich przez całe życie. Każdy krok w kierunku usamodzielniania się dziecka to prawdziwe święto i tu właśnie wkracza Ojciec. Przez lata wkład Ojca w wychowanie dziecka był niedoceniany, tymczasem jest on niezbędny dla rozwoju osobowości i tożsamości dziecka i z niczym nieporównywalny. Poprzez różne zachowania, każde z rodziców inaczej oddziałuje na dzieci. Matki więcej mówią, ojcowie więcej działają. Matki są troskliwe i wrażliwe na potrzeby emocjonalne a ojcowie więcej wymagają i uczą jak stawiać czoła trudnościom. Ojcowie więcej czasu poświęcają na wysiłek fizyczny, są wymagającymi partnerami w zabawie. Dzięki temu dzieci nabierają pewności siebie ucząc się pokonywania przeszkód i przekraczania kolejnych barier. Ojcowie zachęcają do podejmowania ryzyka jednocześnie dając poczucie bezpieczeństwa. Bycie Ojcem dziecka niepełnosprawnego intelektualnie to wielkie wyzwanie. Trzeba sprostać wielu przeciwnościom, podołać materialnie i zapewnić jak najlepsze możliwości rozwoju. Rodziców martwi niepewna przyszłość dzieci i często ojcowie biorą tę odpowiedzialność na siebie. Skutkuje to tym, że są zapracowani i mają mało czasu dla dzieci. Jednak niektórym udaje się mimo wszystko ten czas znaleźć i w ich relacjach czuć miłość, siłę i wsparcie. Mam nadzieję, że te fotografie oddają zaangażowanie i radość Ojców mimo różnych nieprzewidzianych trudności, w jakie obfituje wychowanie niepełnosprawnych intelektualnie dzieci. Dziękuję Ojcom za odwagę i wzięcie udziału w projekcie. Możecie być dumni z siebie i z waszych wspaniałych dzieci, dla których robicie tak wiele.
Projekt nie powstałby gdyby nie zaangażowanie Pani Iwony Pasznickiej – Longa, Dyrektorki Zespołu szkół Specjalnych nr 4 w Krakowie oraz Pani Bogumiły Czyżyckiej – jedną spośród wielu bardzo zaangażowanych nauczycielek i nauczycieli pracujących w tej placówce. Wszystkie dzieci uczestniczące w projekcie są uczniami Zespołu Szkół Specjalnych nr w Krakowie. Wszystkie dzieci bardzo lubią te szkołę, czują się tu dobrze i bezpiecznie, a dla wielu z nich jest to drugi dom.
październik 2016
